Gjëja më e rëndësishme që shpirtin e gjallëron dhe e lumturon është përmendja e Krijuesit të tij. Përmendja e Allahut për shpirtin është shkallë, që nëpërmjet tij shpirti ngjitet, stoli, që me të shpirti stoliset dhe ushqim, që me të shpirti forcohet.
Allahu thotë: “O besimtarë, përmendeni shpesh Allahun dhe lavdërojeni Atë në mëngjes dhe në mbrëmje!” (El-Ahzab: 41-42)
Dhe thotë: “…dhe përmendeni shumë Allahun, në mënyrë që të shpëtoni.” (El-Xhumua: 10)
Dhikri është ilaç që shpirtin e pastron, mirësi e madhe dhe dhunti madhështore. Nëpërmjet tij largohen fatkeqësitë, përfitohen mirësitë dhe arrihen shkallët më të larta. Ai është ushqimi i zemrës, kënaqësia e syve, jeta e shpirtit dhe shpirti i jetës.
Kur zemra largohet nga përmendja e Allahut, trupi bëhet varri i saj. Përmendja e Allahut është arma që me të luftohen kusarët, uji me të cilin fiket flaka e zjarrit, ushqimi që me të ngjallen zemrat dhe lidhja që i lidh besimtarët me Allahun. Me përmendjen e Allahut largohen dëmet, lehtësohen vështirësitë dhe lehtësohen fatkeqësitë. Kur besimtarëve u bëjnë hije belatë, përmendja e Allahut është mbrojtja e tyre, kur u zbresin telashet, përmendja e Allahut është streha e tyre. Ajo është bahçja e kopshtit të tyre, që nëpër të lëvizin, kapitali i mallit të lumturisë së tyre, që me të tregtojnë. Përmendja e Allahut zemrën e mërzitur e gëzon, përmendeshin e afron tek i Përmenduri, saqë e bën të jetë përmendës dhe i përmendur. Ia ngrit atij shkallët, e bën të falënderuar dhe të shpërblyer.[1]
Përmendja e Allahut zemrën e pastron, shpirtit i jep çiltërsi, i ngrit shkallët e të mirave, shpëton nga dënimi i Allahut dhe s’ka dyshim që është më i dobishëm për zemrën e robit.
Ebu Bekri, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, tha: “Përmendësit e Allahut i morën të gjitha të mirat.”
Muadh ibn Xhebel, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, tha: “Nuk di diçka që shpëton nga dënimi i Allahut sikur përmendja e Allahut.”
Ebu Derda, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, tha: “Çdo gjë ka shkëlqim dhe shkëlqimi i zemrave është përmendja e Allahut.”
Kab ibn Malik, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, tha: “Kush e shpeshton përmendjen e Allahut, do të shpëtojë prej hipokrizisë.”
Ubejd ibn Umejr, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, tha: “Cili nga ju nuk mund të falw namaz nate, të shpenzojë nga pasuria e tij dhe frikohet ta luftojë armikun, le ta shpeshtojë përmendjen e Allahut.”
Mekhul, Allahu e mëshiroftë, tha: “Përmendja e Allahut është ilaç, ndërsa përmendja e njerëzve është sëmundje.”
Një burrë u ankua se po ndiente ngurtësi në zemër, e Hasan el-Basrij, Allahu e mëshiroftë, i tha: “Zbute atë me përmendjen e Allahut.”[2]
Ndoshta mund të vijë robi në Ditën e Kiametit me të këqija sa malet e të gjejë se gjuha e tij i ka fshirë ato me përmendjen e shpeshtë të Allahut dhe me atë që ndërlidhet me përmendjen e Allahut.”[3]
Ibn Tejmije, Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Përmendja e Allahut për zemrën është si uji për peshkun e si mund të jetë gjendja e peshkut nëse largohet prej ujit?”[4]
[1] Medarixh es-Salikin (2/423).
[2] El-Vabil es-Sajib minel Kelim et-Tajib (fq. 7180).
[3] El-Xhevab el-Kafij (fq. 161).
[4] El-Vabil es-Sajib (fq. 42).
Dr. Muhamed Salih el-Munexhid
Pjesë nga libri i përkthyer në shqip: “Kuptimet-domethëniet e dhikrit”
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
