Suhejl ibën Amru, Allahu e mëshiroftë!, së bashku me gruan e tij ishin në udhëtim. Gjatë rrugës u ballafaquan me disa plaçkitës, të cilët ua morën të gjitha të hollat dhe ushqimin që e kishin me vete.
Pas vjedhjes plaçkitësit ulen të hanë nga ushqimi që e vodhën, kurse Suhejlit ia tërhoqi vëmendjen udhëheqësi i plaçkitësve: ai nuk ishte ulur me tjerët të hajë. I habitur i tha:
– E ti pse nuk ha së bashku me ta?!
Ia kthehu:
– Agjëroj.
Suhejli mbeti i habitur dhe i tha:
– Vjedh dhe agjëron?!
Iu përgjigj:
– Unë e lë një derë mes meje dhe mes Allahut, me shpresë se ndonjë ditë do të hy në të.
Një apo dy vjet pas ndodhisë, Suhejli po të njëjtin njeri e pa në Haxh, ishte kapur për mbulesën e Qabesë dhe ishte bërë njeri asket dhe adhurues i madh. Ky njeri i penduar, kur e pa Suhejlin e njohu menjëherë dhe i tha:
– A e mësove se kush e lë një derë mes tij dhe mes Allahut, një ditë nga ditët do të hyjë në të.
O biri i Ademit, i mjeri ti nëse i mbyllë të gjitha dyert mes teje dhe mes Allahut! Edhe nëse je mëkatar dhe gjynahet të kanë mbuluar, do të vijë dita kur ndoshta një derë do t’i hapë të gjitha dyert e tjera.
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
