Imam Ebu Hanife, Allahu e mëshiroftë!, me disa shokë të tij ishin drejtuar për ta falur namazin në xhami. Rrugës e takojnë një fëmijë që qante me zë të lartë dhe lotët i rridhnin si lumë nga të qarit e tepërt. Ebu Hanifja e pyeti për shkakun e të qarit, mirëpo fëmija kërkoi nga ai të mos i përzihet në çështjen e tij.
Ebu Hanifja nga reagimi i fëmijës filloi të buzëqeshë. Fëmija kur e vërejti reagimin e tij, i tha se në Kuran e ka lexuar një ajet që thotë: “Atëherë ruajuni zjarrit, lëndë djegëse e të cilit janë njerëzit dhe gurët.”[1]
Imami iu përgjigj:
– Kjo padyshim se është e vërtetë, mirëpo biri im, ti je ende i vogël dhe ti nuk bën pjesë në këtë ajet.
Si iu përgjigj fëmija Ebu Hanifes?
Ai tha:
– O imam, a nuk është e vërtetë se ne kur dëshirojmë ta ndezim zjarrin i vendosim drunjtë e vegjël para atyre të mëdhenjve?
Imamit nuk i mbeti tjetër vetëm se u tha shokëve të tij:
– Pasha Allahun, ky fëmijë i frikësohet Allahut më tepër se ne!
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
[1] (El-Bekare: 24)
