Imami dha selam dhe e përfundoi namazin e akshamit. Ishte imam në njërën nga xhamitë e Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Menjëherë pas namazit iu afrua një njeri, trupmadh e zeshkan dhe mori prej tij leje që ta marrë mikrofonin në dorë dhe iu drejtua xhematit. Ishte hera e parë që xhemati e shihnin këtë njeri në xhaminë e tyre.
Ky njeri u tha:
– Es selamu alejkum ue rahmetullahi ue bereketuhu (Paqja, mëshira dhe bekimet e Allahut qofshin mbi ju), -dhe filloi ta lexojë suren Fatiha, ajet pas ajeti, derisa e përfundoi me një theks të dobët dhe dëgjuesi po mos ta dinte suren Fatiha, s’do ta kuptonte fare se çfarë lexon, asnjë shkronjë.
Pasi që e përfundoi leximin e tij, e mbylli mikrofonin dhe shkoi në fund të xhamisë, i fali dy rekatë vullnetare dhe pastaj doli. Imami e përcillte duke u falur dhe pasi që e përfundoi namazin, i shkoi pas dhe në mendjen e tij i kishte mijëra pyetje se, kush është ky djalosh dhe çfarë e nxiti ta veprojë atë që e veproi, as nuk kishte zë të bukur, e as shqiptim të pastër, e as lexim të drejtë.
Kryesorja ishte se imami arriti ta ndalë dhe ia parashtroi pyetjet, kurse ajo që e dëgjoi nga ky djalosh ishte befasi! Djaloshi i tha:
– Unë jam mysliman i ri, e kam pranuar Islamin para dy ditëve dhe e lexova një libër rreth Islamit dhe përcjelljen e tij deri te njerëzit dhe e gjeta një hadith të mrekullueshëm që më nxiti ta bëj atë që e bëra sonte në xhami.
– E cili është ai hadith? – e pyeti imami.
U përgjigj:
– Hadithi: “Përcillni nga unë qoftë edhe një ajet.”[1] Unë i di përmendësh shtatë ajetet e sures Fatiha dhe ato i përcolla sonte në xhami.
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
[1] Buhariu, 3274
