Një projekt që të përfundojë me sukses ka nevojë për ambicie të lartë.
Në vazhdim do t’i përmendim disa shembuj të mrekullueshëm të njerëzve ambiciozë dhe projekteve të tyre:
Dhulkarnejni dhe projekti i ndërtimit të tokës: “Ne i dhamë atij mundësi në Tokë dhe i dhamë mjete e rrugë për të arritur çdo gjë.” (El-Kehf: 84)
Allahu i dha Dhulkarnejnit mundësi në Tokë dhe i dha mjete për të arritur çdo gjë. Ai punoi me to dhe i përdori në mënyrën e duhur, në mënyrë që ta realizonte qëllimin e tij dhe ta arrinte synimin e tij.
Për ta vazhduar rrugëtimin dhe xhihadin e tij sakrifikoi mund të madh duke e përgatitur ushtrinë dhe duke e dhënë çdo gjë që e posedonte nga pasuria dhe fuqia. Ai e kuptoi që njeriu patjetër duhet që t’i marrë shkaqet, të përpiqet dhe të lodhet për të arritur deri te qëllimi i tij.
Dhulkarnejni u nis ta ndërtonte dhe ta përmirësonte Tokën, derisa arriti në atë vend ku e la fuqia dhe takati i tij. Ai nuk kënaqej me gradat e dynjasë që kënaqeshin të tjerët në kohën e tij dhe nuk u ndal në ndonjë kufi dhe vijë të caktuar, por eci nëpër Tokë derisa arriti në vendin e perëndimit të Diellit. Pastaj me ushtrinë e tij eci derisa arriti vendin e lindjes së Diellit. Pastaj ndoqi një rrugë tjetër derisa arriti në mes dy malesh. E gjithë kjo sipërfaqe ishte nën sundimin e tij. Aty sundonte drejtësia dhe vendi i tij u bë vendstrehim për të dëmtuarit dhe të frikësuarit.
El-Kasimij, Allahu e mëshiroftë, tha: “Nga rrëfimi për Dhulkarnejnin përfitojmë që me aktivizimin e ambicieve largohen pengesat, dhe kjo i lehtëson mjetet e rrugën për të arritur çdo gjë. As udhëtimi në det dhe as ecja nëpër shkretëtirë nuk duhet të llogariten arsye për vyshkje dhe për t’u kënaqur me pak, përkundrazi duhet që të ecet dhe vazhdohet nëpër vështirësi për ta arritur në fund kënaqësinë e rehatisë. Sikurse e kaloi Dhulkarnejni jetën e tij, ai e shijonte vetëm ëmbëlsinë dhe kënaqësinë e fitoreve dhe suksesit, ngase vështirësitë nuk e mundnin dhe nuk e dëshpëronin që të kthehej mbrapa, por ai vazhdonte rrugën derisa e arrinte atë që e dëshironte.”[1]
Imam Neveviu, Allahu e mëshiroftë, i lexonte për çdo ditë dymbëdhjetë mësime në shkenca të ndryshme. Pra, i lexonte për çdo ditë, jo për çdo javë ose për çdo muaj.
I lexonte dy mësime në librin ‘El-Vesit’, mësimin e tretë në librin ‘El-Muhedheb’ që më vonë do ta komentonte në librin e tij voluminoz ‘El-Mexhmua’, mësimin tjetër e lexonte në librin ‘El-Xhem’ bejne Es-Sahihejn’, një mësim në ‘Sahih Muslim’, një mësim në librin ‘El-Lumei’ të autorit Ibën Xhunij në gramatikë, një mësim në librin ‘Islah El-Mentik’ të autorit Ibën Es-Sikit në gjuhën arabe, një mësim në morfologji, një mësim në usuli fikh (bazat e jurisprudencës islame) herë në librin ‘El-Lumeu’ të Ibën Isakut e herë në librin ‘El-Munteheb’ të Fahrurazij, një mësim në esma rixhal (shkenca që merret me emrat e transmetuesve të haditheve), një mësim në usulu din (bazat e fesë).
Imam Neveviu thotë: “E nënvizoja çdo gjë që ndërlidhej me temën, fjalët që nuk kuptoheshin dhe qartësimin e shprehjeve, derisa Allahu më dha bereqet në kohën time.”
Për kohën përkujdesej shumë, atë e kalonte gjatë natës dhe ditës në mësim dhe në kërkim të dijës, derisa lexonte edhe rrugës kur ecte. Këtë temp e vazhdoi për gjashtë vjet, pastaj filloi të shkruante libra dhe dobi.
Xhabir ibën Abdullah El-Ensarij, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, udhëtoi një muaj në drejtim të Shamit për të kërkuar një hadith nga Abdullah ibën Unejsi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij.
Ebu Ejub, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, udhëtoi për në Egjipt tek Ukbe ibën Amir, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, ta pyeste vetëm për një hadith.
Seid ibën El-Musejib, Allahu e mëshiroftë, tha: “Udhëtoja ditë dhe net për ta kërkuar një hadith.”
Seid ibën Xhubejr, Allahu e mëshiroftë, udhëtoi prej Kufes deri në Medine për komentin e vetëm një ajeti të Kuranit.
Ibën Ed-Dejlemij, Abdullah ibën Fejruz, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Më erdhi një hadith që e transmetonte Abdullah ibën Amru ibën El-As, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, dhe u nisa prej në Palestinë për në Taif që ta pyesja rreth hadithit.”
Imam Taberiu dhe libri i tij i tefsirit dhe i historisë:
Imam Taberiu, Allahu e mëshiroftë, u tha nxënësve të vet: “A mundet që unë t’ju diktojë e ju ta shkruani historinë e botës prej tek Ademi e deri më sot?”
I thanë: “Sa vëllime do të jetë libri?”
E përmendi diku 30000 mijë fletë!
I thanë: “Kjo na e merr tërë jetën dhe nuk do të mundemi ta përfundojmë.”
Imam Taberiu u tha: “Ne jemi të Allahut (shprehje që përdoret gjatë fatkeqësive)! Vdiqën ambiciet!”
Librin pastaj e shkurtoi diku deri në 3000 mijë fletë.
Kur dëshiroi ta fillonte librin e tefsirit, nxënësve të vet u tha të njëjtat fjalë dhe ata ia kthyen me të njëjtën përgjigje. Kështu që u desh ta shkurtonte librin e tefsirit njëjtë sikurse librin e historisë.
Imam Taberiu thotë: “Para se ta shkruaja librin e tefsirit, tri vjet e fala namazin e istihares dhe kërkova ndihmë dhe përkrahje nga Allahu për atë që e pata bërë nijet, ta shkruaja librin e tefsirit, dhe Allahu më ndihmoi.”[2]
Babai i teknologjisë në Japoni:
Disa jobesimtarë i sheh që kanë shumë zell, veprimtari, përpjekje dhe kontroll në atë që e synojnë.
Si për shembull: Japonia e pati dërguar një student të saj në Gjermani që të studionte bazat e shkencës së mekanikës. Ëndrra e tij ishte që vetë të prodhonte një motor të makinës.
Studenti thotë: “I lexova dhe u njoftova me të gjitha teoritë e mekanikës, por prapë isha i pamundshëm që të prodhoja një motor.
Me krejt rrogën studentore që e merrja e bleva një motor të prodhuar në Itali. Në të shikoja sikur në kurorën nga guri i çmuar. I thashë vetes: Kjo është fshehtësia e fuqisë së Evropës. Nëse e ndërtoj një motor sikur ky, do ta ndryshoj historinë e Japonisë. Nëse arrij t’i çmontoj pjesët e motorit, pastaj t’i montoj ato dhe ta startoj motorin, unë vetëm se e kam bërë një hap drejt zbulimit të fshehtësisë së prodhimit evropian.
I mora vizatimet e motorit që i kisha, mora shumë letra dhe mjetet e punës dhe fillova me punë. Në fillim i vizatova pjesët e motorit, pjesë pjesë, derisa e çmontova. Pastaj e vizatova motorin të montuar krejtësisht dhe fillova t’i bashkoja pjesët e tij derisa e montova si ishte. Kur e startova motorin, ai filloi të punonte. Zemra për pak do të më ndalej nga gëzimi. Tri ditë punë, një herë vetëm haja brenda ditës, ndërsa natën flija shumë pak.
Kur i shkoi lajmi përgjegjësit tonë, erdhi me një motor të prishur dhe më tha: ‘Zbuloje gabimin dhe rregulloje atë që motori përsëri të punojë.’ Punova në të dhjetë ditë derisa e gjeta vendin e prishjes; tri pjesë të motorit ishin prishur duke e bërë të papërdorshëm. I nxjerra ato, i prodhova tri të tjera me dorën time, me çekiç dhe me limë.
Përgjegjësi pastaj kërkoi prej meje që unë vetë të ndërtoja pjesë dhe ta prodhoja një motor. Në vend që të shkruaja temën e doktoratës që e kërkonin profesorët gjermanë prej meje, unë shkoja nëpër fabrikat ku shkriheshin hekuri, bakri dhe alumini. U bëra punëtor i tyre, qëndroja i nënshtruar pranë punëtorit që i shkrinte metalet, u bindesha urdhrave të tij sikur të ishte një padron i madh dhe isha në shërbimin e tij gjatë kohës së pauzës për ushqim. Kjo zgjati për tetë vjet me radhë, punoja diku prej 10 e deri 15 orë në ditë. Pas përfundimit të ditëve të punës, punoja si roje dhe gjatë natës i përsëritja rregullat e çdo prodhimi.
Rastin tim e mori vesh sunduesi i Japonisë ‘El-Mikado’, i cili më dërgoi nga pasuria e tij personale ari në vlerë të 5000 funta angleze (që në kohën e tij kishin vlerë shumë më të madhe se sot). Me ato i bleva të gjitha mjetet e nevojshme për ndërtimin e motorit, i hipa në anije së bashku me gjërat të tjera që i kisha dhe u nisa për në vendlindjen time. Sapo arrita në Japoni, El-Mikado kërkoi të më takonte personalisht. Në vete thashë që unë nuk e meritoja ta takoja atë derisa tërësisht ta ndërtoja fabrikën e motorëve.
Pas nëntë vjetësh, së bashku me ndihmësit e mi, shkova në pallatin mbretëror me dhjetë motorë ku në ta shkruante ‘U prodhua në Japoni’. Kur hyra brenda, El-Mikado buzëqeshi dhe më tha: ‘Zëri i motorëve të pastër japonezë është tingulli më i ëmbël që e kam dëgjuar ndonjëherë në jetën time’.”
Për çudi është rasti i atyre që e besojnë të kotën se si thirrin në të kotën e tyre:
Doktori Abdulvedud Shilbij thotë: “E vizitoja shumë shpesh një qendër nga qendrat e përgatitjes së thirrësve në fenë e krishterë në Madrid. Në oborrin e gjerë të ndërtesës e kishin vendosur një pllakat të madh në të cilën kishin shkruar: ‘O ti i ri që thërret në fenë e krishterë! Ne për ty nuk kemi përgatitur punë ose banim ose krevat të butë. Të paralajmërojmë se në misionin tënd ‘përgëzues’ (thirrës në fenë e krishterë) nuk do të gjesh përveç lodhjes dhe sëmundjes. Ajo që ne ta japim është dija, buka dhe krevati i ashpër në kolibe të vogël. Nëse të vjen vdekja duke ecur rrugës së Jezusit (Isait), ti do të jesh i lumtur dhe krejt shpërblimin do ta gjesh te Zoti.”
Këto fjalë i nxitën shumë të shkolluar, si: mjekë, farmacistë dhe me profesione të tjera të shkonin nëpër shkretëtira të thata, ku në to ka veç tenda dhe këneta të stërmbushura me erë dhe mikrobe, dhe të qëndronin me vite të tëra pa rroga dhe pa pozitë. Sikur të dëshironte ndonjëri nga ta të punonte në profesionin e vet, do të fitonte me qindra e mijëra dollarë, por ata e flijojnë jetën e tyre për hir të së kotës, që për të mendojnë se është e vërteta.
Çudi e madhe me këta njerëz që bashkohen në të kotën e tyre dhe me ju që përçaheni në të vërtetën tuaj.
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
[1] Mehasin Et-Tevil (11/87).
[2] Sijerul Ealam En-Nubela (14/274-275).
