Pasi mendova bukur gjatë për ata që ashku në haram i çoi në përfundim të keq, ndjeva keqardhje për gjendjen e tyre. Besoj se është me vend të ndihem ashtu.
Ata i skllavëroi epshi i ndaluar. Ai i urdhëron, ata i binden, ai i ndalon, ata largohen menjëherë. Dehja me lezetin e epsheve i bëri të mos e dinin se ku janë.
Më i afërm me gjendjen e tyre është i çmenduri. Ata vetë pohojnë se dashuria i çmendi në mendje dhe i dehu në shpirt.
Ka prej tyre që flijojnë çdo gjë që posedojnë për atë që e dashuron, madje e jep edhe fenë e tij.
Zemra aq shumë i është mbushur me ndjenjat për krijesën, saqë s’ka mbetur vend për Krijuesin. Më e keqja është se ka raste kur dashuria për Allahun është më e ulët se dashuria për të dashurin. Allahu na ruajttë!
E falënderoj Allahun, i Cili më shpëtoi me mirësinë e Tij para se të zhytesha në këtë moçal erëkeq.
I pashë ata se si krejt jetën e përkufizonin rreth këtij botëkuptimi. I pashë se si ashku në haram ua dehte mendjet dhe mendimet e tyre, e të mos flasim për fenë e tyre që e shitnin për të pavlerë. I pashë se si epshin e merrnin për zot, deri në atë masë sa ai i urdhëronte e ai ndalonte në jetën e tyre.
Dr. Muhamed ed Duvejshi
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
(Pjesë nga libri: “E TILLË ISHTE JETA IME (Memoaret e një vajze)” – i përkthyer në gjuhën shqipe)
