Njerëzit e estradës dhe artit i shihja si model. Ata më tërhiqnin shpirtërisht. Madje, ndjenjat nuk izoloheshin vetëm përbrenda, po gjurmët e saj qartë dalloheshin në pamjen time të jashtme, saqë veshja, flokët, këpucët dhe çanta ime, e çdo gjë tjetër që blija, ishte sipas shijes dhe pamjeve të tyre.
Pasi Allahu më udhëzoi, e kuptova se jeta e tyre kishte qenë një botë krejtësisht tjetër dhe zjarr që nuk përballohet. Po sjell një shembull që e përshkruan më mirë gjendjen e tyre:
Artistja e njohur vite më parë, Merlin Monro, arriti të fitojë aq shumë pasuri, saqë blinte çdo gjë që zemra i dëshironte. Fama e saj u përhap në çdo cep të botës. Emri dhe fotoja e saj i mbushnin revistat e botës. Kishte bukuri të rrallë, që e bënte çdo burrë ta lakmonte atë. Megjithatë, në fund, bëri vetëvrasje.
Hetuesi që e hetoi rastin e vetëvrasjes së saj gjeti një letër në kasën e sigurisë, ku ajo i ruante pasuritë e saj në bankën e Menhetënit në Nju Jork. Sapo e hapi letrën, e kuptoi nga shkrimi se ishte shkruar nga vetë artisja. Letra i dedikohej një vajze e cila kishte kërkuar këshillë prej artistes se si ajo të arrinte suksesin e saj në arti dhe film. Përgjigjja e Merlin Monros në letër ishte kështu: “Ki kujdes nga kërkimi i famës! Ki kujdes nga çdokush që të mashtron me shkëlqimin e rrejshëm! Karriera ime më bëri gruan më të pikëlluar në botë. Nuk u bëra nënë asnjëherë. Posedoj pasuri e shtëpi, por nuk posedoj familje. Jeta familjare është më e shtrenjta. Gruaja lumturinë e saj e përjeton brenda kornizës familjare, të pastër dhe të ndershme. Madje, mund të them se stema e lumturisë së gruas është në jetën familjare. Jo vetëm kaq, por madje stema e lumturisë së njerëzimit.”
Është e vërtetë se ka femra myslimane që këtë grua e morën për shëmbëlltyrë. Edhe unë si ato isha në një kohë, por tani mora rrugë tjetër. Pasi Allahu më udhëzoi, e kuptova që për shëmbëlltyra në jetë asnjëherë nuk merren të degjeneruarit, por merren të ndershmit, veçmas ata ose ato që historia rrëfeu për ngjarjet e tyre.
Ja një grua e ndershme, të cilën e lavdëroi Allahu në Kuran, madje e ka dhënë si shembull për besimtarët. Allahu thotë: “Allahu ka dhënë si shembull për besimtarët gruan e Faraonit, kur ajo tha: ‘O Zoti im! Ndërtomë një banesë te Ti, në Xhenet; më shpëto nga Faraoni dhe veprat e tij dhe më shpëto nga populli keqbërës!” (Et Tehrim, 11)
Për të dëshmoi edhe Pejgamberi alejhi selam, i cili në një hadith tha: “Nga burrat ka shumë që janë përsosur (arritën grada të larta), ndërsa nga gratë u përsos Asija, gruaja e Faraonit, dhe Merjemja, e bija e Imranit. Me të vërtetë vlera e Aishes karshi grave të tjera të dynjasë është si vlera e theridit[1] karshi ushqimeve të tjera.”[2]
Të gjitha tiparet dhe ngjyrat e lavdërimit, komplimentet dhe mahnitjet që i marrin yjet (e filmit, sportit, muzikës etj.) u mundova t’i vendos në një grusht dhe në grushtin tjetër e vendosa dëshminë e Zotit të njerëzimit dhe dëshminë e Pejgamberit m, zotërisë së bijve të Ademit, dhe pashë se nuk ka hapësirë për krahasim. Madje, të krahasosh lëvdatën e fesë me mendimet e njerëzve dhe epshet e tyre është edukatë e keqe, sepse dallimi mes tyre është sa mes tokës dhe qiejve!
A nuk po e sheh se shpatës i humbet vlera,
kur thuhet se shpata është më e mbrehtë se dera!
Selman el Farisiu tregon: “Gruan e Faraonit e ndëshkonin në vapën e Diellit. Pasi ushtarët largoheshin prej saj, melekët i bënin hije me krahë, ndërkohë ajo e shihte pallatin e saj në Xhenet.”
Kasim ibn Ebu Beze thotë: “Gruas së Faraonit i interesonte të dinte kush doli fitimtar: Musai n apo magjistarët e Faraonit? I thoshin: “Fituan Musai dhe Haruni p.” Ajo thoshte: “Besova në Zotin e Musait dhe Harunit.” Kur e kuptoi Faraoni, dërgoi menjëherë njerëz dhe i porositi: “Gjeni shkëmbin më të madh të mundshëm. Nëse nuk ndërron mendje, hidheni shkëmbin sipër saj, e, nëse pendohet, ajo është gruaja ime.” Kur shkuan ta shihnin, ajo shikonte drejt qiellit, ku e shihte pallatin e saj të Xhenetit. Kjo i dha forcë të mos e ndryshonte mendjen. Para se ushtarët të hidhnin shkëmbin, Allahu e nxori shpirtin prej trupit të saj, e shkëmbi ra mbi trupin tashmë pa shpirt.”
Nuk ishte grua e zakonshme: ajo ishte gruaja e Faraonit, atëbotë mbretit më të madh në tokë. Jetonte në pallatin mbretëror dhe kishte në dispozicion çdo gjë që e dëshironte shpirti i saj, por imani ia përshkoi zemrën. Asaj nuk i interesonte më asgjë nga ajo që e rrethonte. Bile, kërkonte mbrojtje tek Allahu kundër stolive të dynjasë, sepse i llogariste të këqija, të fëlliqura dhe bela. Ajo kërkonte shpëtim dhe rrugëdalje. Ishte gruaja e vetme besimtare në mbretërinë e gjerë dhe të fortë. Presioni i vinte nga të gjitha anët: nga shoqëria, nga njerëzit e pallatit, nga pushtetarët, nga ushtarët, nga vetë pozita mbretërore, por, megjithatë, ajo e ngriti kokën e saj drejt qiellit”[3] duke thënë: “… më shpëto nga Faraoni dhe veprat e tij…” (Et Tehrim, 11)
Dr. Muhamed ed Duvejshi
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
(Pjesë nga libri: “E TILLË ISHTE JETA IME (Memoaret e një vajze)” – i përkthyer në gjuhën shqipe)
[1] Emër me të cilin quhej një lloj tave me mish, përbërja bazë e të cilit ishte përzierja e copëzave të bukës me copëza dhe lëng mishi. Ushqim që ndër arabët e asaj kohe llogaritej ushqimi më i mirë. (sh. p)
[2] Buhariu (2411), Muslimi (2431).
[3] “Fi Dhilal el Kuran” (6/3622).
