Pendimi është gjëja më e shtrenjtë që e posedon besimtari. Robi i Zotit asnjëherë nuk e humb shpresën në mëshirën e Allahut. Pesimizmi nuk ka vend në jetën e tij, pa marr parasysh se si është gjendja e tij shpirtërore. Sepse, robi i Allahut e din se dera e pendimit dhe kthimit te Krijuesi i tij është e hapur, dhe për çdo ditë ky ftohet nga kjo derë. Ai i cili mbjell pesimizëm në shpirtin e tij dhe largohet nga pendimi, ai nuk e ka kuptuar fenë e Allahut. Abdullah b. Abasi thotë: “ Kush i bënë pesimistë njerëzit nga pendimi, ai ka mohuar Librin e Allahut”. Pendimi jo vetëm që shlyen mëkatet e më hershme. Por mirësia e Allahut ka bërë që pendimi ti shndërroi të këqijat në të mira. Allahu thotë në Kuran: Përjashtim bën ai që pendohet, beson dhe punon vepra të mira. Një njeriu të tillë Allahu ia ndërron veprat e këqija në të mira. Allahu është Falës e Mëshirëplotë (Furkan 70).
O ti i cili dëshiron kthimin në rrugën e Allahut! A nuk e ke dëgjuar fjalën e Allahut në hadithin Kudsij, i Cili thotë: “ Bir i Ademit! Ti nuk më lutesh Mua dhe nuk shpreson në Mua, përveç se do ti fali mëkatet dhe nuk e kam dert këtë gjë. Bir i Ademit! Sikur mëkatet e tua të arrin retë e qiellit, ndërsa ti më kërkon falje Mua, Unë do ti fali dhe nuk e kam dert fare. Bir i Ademit! Sikur të më vish me mëkate sa rëndësia e tokës, ndërsa më takon Mua duke mos më bërë ortak në adhurim, Unë do të vi te tij me aq falje sa rëndësia e tokës”. Një njeri e adhuroi Allahun 20 vite dhe pastaj i bëri mëkat Allahut 20 vite. Në një moment shikoi vetën e tij në pasqyre dhe pa se flokët ju kishin thinjë nga pleqëria. U pikëllua shumë nga ato vite që i kishte kaluar në mëkate dhe në atë moment dëgjoi një thirrës duke i thënë: O Ti! Ti na adhurove Neve ne të afruam afër Nesh. Pastaj na kundërshtove, e Ne të pritëm. Nëse ti kthehesh te Ne, Ne do të pranojmë”. Një grua erdhi te Pejgamberi, ishte shtatzënë nga marrëdhëniet e pa ligjshme dhe kërkoi nga Pejgamberi që të zbatoj dispozitën e Allahut mbi të. I Dërguari i Allahut i tha shko, kur të lindin fëmija eja me të. Pas lindjes së fëmijës dhe rritjes së tij, kjo grua që zemrën e saj e kishte djegur mëkati erdhi prapë te Pejgamberi. Atëherë i Dërguari i Allahut zbatoi dispozitën e Allahut mbi të. Pastaj ja fali namazin. Umeri i tha o i Dërguari i Allahut a po ja fal namazin e xhenazes ndërsa ajo ka bërë amoralitet. I Dërguari i Allahut i tha: Për Zotin. Ajo është penduar te Allahu me një pendim të sinqertë që sikur pendimi i saj të ndahej në shtatëdhjetë banorë të Medinës do t’iu mjaftonte. A ka pendim më të mirë se sa të vjen,e penduar te Allahu”. Në lidhje me këtë Allahu thotë: Për ata që, kur bëjnë vepra të turpshme ose i bëjnë dëm vetes, e kujtojnë Allahun, i kërkojnë falje për gjynahet e tyre e kush i fal gjynahet përveç Allahut?, dhe nuk ngulmojnë me vetëdije në gabimet që kanë bërë, pra, për këta do të ketë si shpërblim falje madhështore (të gjynaheve) nga ana e Zotit të tyre dhe kopshte, nëpër të cilët rrjedhin lumenj dhe ku do të qëndrojnë përherë. Sa shpërblim i bukur është ky për ata që punojnë (vepra të bukura)! (Ali Imran 135,136).
Njerëzit në lidhje me pendimin janë disa lloje:
Një lloj prej tyre janë të cilët nuk ju mundësohet të pendohen, nuk dëshirojnë të kthehen te Allahu. Atyre iu janë lehtësuar punët e këqija. Tërë jetën e tyre prej fillimit e deri në mbarim e kanë harxhuar në mëkate. Kjo është gjendja e njerëzve të pa fat, e njerëzve të humbur. Më e keqe se kjo janë ata njerëz të cilët në fillim të jetës së tyre kanë filluar me adhurimin e Allahut. Pastaj përfundon jeta e tyre me vepra të liga gjersa vdes në këtë gjendje. Ashtu sikur është cekur në hadithin e Pejgamberit: “Punon ndonjëri prej jush punë të xhenetit gjersa mes ti dhe xhenetit largësia të jetë sa një krah. Pastaj i paraqitet libri dhe punon punë të xhehenemit dhe futet në të”.
Lloji tjetër janë ata të cilët kalojnë jetën e tyre në pakujdesi, në mëkate. Por, në fundë të jetës së tij, ai pendohet sinqerisht dhe vepron vepra të mira dhe vdes në këtë gjendje. Kjo është gjendja e ati njeriu i cili me vepra të këqija është afruar afër xhehenemit dhe pastaj është penduar për to dhe ka vepruar punë të xhenetit dhe është futë në të. Veprat shpërblehen sipas fundit të saj. I Dërguari i Allahut ka thënë: “Kur Allahu ia dëshiron të mirën robit të Tij, Ai e shfrytëzon atë. Ii thanë e si është shfrytëzimi i tij o i Dërguari i Allahut? Tha: ia mundëson që të bëjë vepra të mira para se të vdes dhe vdes në këtë gjendje”.
lloji i tretë dhe i fundit është lloji më i mirë. Ai është lloji kur njeriu kalon tërë jetën e tij në adhurim dhe pastaj në përfundimin e jetës së tij e shton adhurimin edhe më shumë. Angazhohet që lamtumirën nga kjo botë ta bëjë me vepra të mira. Abdullah b. Abasit tregon se kur Pejgamberit i zbrit fjala e Allahut: “Kur të vijë ndihma e Allahut dhe çlirimi (i Mekës) (Nasr 1), i Dërguari i Allahut e kuptoi se po i afrohet exheli filloi ta shtoi adhurimin edhe më shumë”. Thotë Ummu Seleme (bashkëshortja e Pejgamberit): “ I Dërguari i Allahut në fund të jetës së tij kah do që sillej thoshte SUBHANALLAHI VE BIHAMDIHI. Kur ishte në këmbë e thoshte këtë. Kur ulej e thoshte këtë. Kur shkonte diku e thoshte këtë. Kur kthehej e thoshte këtë. Kur e pyetën për këtë tha jam i urdhëruar me këtë, dhe pastaj lexoi kaptinën Nasr”.
Pendimi shlyen gjithë atë që njeriu ka vepruar më herët. Që pendimi të jetë i pranuar te Allahu, dhe që i penduari të arrij shpërblimin e premtuar nga Allahu duhet ti plotësoj kushtet e pendimit. Të largohet me një herë nga mëkati. Të jetë pishman për mëkatin e bërë dhe vendos që mos të kthehet më në atë mëkat. Nëse mëkati ka të bëjë mes teje dhe Krijuesit tënd, i plotëson këto kushte dhe pendohet njeriu para se të lind dielli nga perëndimi, ose para se ti dal shpirti nga trupi, atëherë Allahu do ta pranoj këtë pendim, dhe gjendja e njeriut do të jetë sikur mos të ketë bërë mëkat fare. Ashtu sikur thuhet “ I penduari nga mëkati është sikur të mos ketë bërë mëkat fare”. Të gjitha këtyre kushteve që i përmendëm duhet t’iu paraprij sinqeriteti. Bazuar në fjalën e Allahut: O ju, që keni besuar! Kthehuni tek Allahu me një pendim të sinqertë, që Zoti juaj t’jua shlyejë gabimet e t’ju shpjerë në kopshte, nëpër të cilat rrjedhin lumenj, Ditën, kur Allahu nuk do ta turpërojë Profetin dhe ata që besuan bashkë me atë. Drita e tyre do të shkëlqejë para tyre dhe në të djathtë të tyre. Ata do të thonë: “O Zoti ynë, përsose dritën tonë dhe falna ne! Vërtet Ti je i Fuqishëm për çdo gjë” (Tahrim 8).
Ndërsa nëse mëkati ka të bëjë me padrejtësitë mes njerëzve, përveç që duhet të plotësohen kushtet e mëparshme, duhet të plotësohet edhe një kusht, e që është kërkimi i faljes nga ai që i është bërë padrejtësi. Të kërkoi hallallin prej tij. Nëse i ka bërë padrejtësi në pasuri, të ia kthej atë pasuri që ia ka marr. Nëse i ka bërë padrejtësi në nderin e tij, të kërkoj falje për të. Nëse ka shpif për të, ose ka përgojuar, ose ka bartë fjalë te të tjerët kundër tij, atëherë të kërkoj hallall për to. E nëse atij që i ka bërë padrejtësi nuk ka dije për padrejtësinë ndaj tij dhe sikur të zbulohet do të keqësohet gjendje edhe më shumë mes tyre, atëherë dijetarët kanë thënë nuk ka nevojë që të shkoi dhe të kërkoj hallallin prej tij, por të bëjë dua për të, nëse ka shpif për të, ta demantoj shpifjen ndaj tij, nëse e ka përgojuar të filloj dhe të përmend me fjalë të mira ashtu sikur e ka përmend me fjalë të këqija.
Të nderuar vëllezër besimtarë! Të pendohemi te Allahu para se bëhemi pishman për atë që kemi bërë. Para se të na ndaj vdekja nga kjo botë. Ashtu sikur po i ndan vëllezërit tan nga ne. Për çdo ditë përcjellim besimtarë për udhëtimin e pa kthyeshëm. Ata do të dëshirojnë të jenë gjallë sikur ne, por nuk kanë mundësi. Ndonjë ditë edhe neve do të na bartin mbi supet e tyre në këtë udhëtim të pa kthim. Të pendohemi para se të marrim rrugën për në botën tjetër.
Mesazhi i Hutbës së Xhumasë
Vendi: Xhamia Dardania – Gjilan
Ligjërues: Hoxhë Shaban Murati
