Ditëve të sotme nevoja e njerëzve për fjalë mëshiruese, për ngushëllim fisnik, shërbim të mirë dhe angazhim në kryerjen e nevojave të tyre është e domosdoshme dhe e rëndësishme, sidomos në këtë kohë kur është shtuar të folurit dhe janë pakësuar veprat, është paraqitur koprracia lakmuese, egoizmi dhe është përhapur varfëria dhe injoranca.
Është gabim shumë i madh që njerëzit e mirë dhe të hairit ta neglizhojnë përkujdesjen ndaj ndjenjave të të dobëtëve dhe të të sprovuarve, si dhe t’i lënë anësh problemet e njerëzve dhe nevojat e tyre të përditshme.
Nuk është e tepërt të formosh shoqata që përkujdesen për të paaftët, të vejat dhe jetimët, gjithashtu nuk është e padobishme apo e kotë të angazhohemi për nevojat e të varfërve, të dobëtëve, të sëmurëve si dhe të goditurve nga fatkeqësia.
– Ditëve të sotme zemërthyerit janë më shumë se një lloj, në mesin e të cilëve bëjnë pjesë të varfrit, të vejat dhe jetimët, kurse përkujdesja për ta llogaritet qetësim i ndjenjave dhe rehati për të sprovuarin prej tyre.
Ebu Berzeh, Allahu e mëshiroftë!, e jepte një enë të madhe me qullë në mëngjes dhe një tjetër në mbrëmje për të vejat, jetimët dhe të mjerit.
Mensuri, mbreti i Marokos, Allahu e mëshiroftë!, i tubonte jetimët një herë gjatë vitit dhe jepte urdhër që çdo fëmijës t’i jepet një dinar, rrobë, kulaç dhe shegë.
El-Kadij Muhamed ibën Alij el-Mervezij, Allahu e mëshiroftë!, njihej si rrobaqepës, për shkak se natën qepte për jetimët dhe të mjerët dhe këtë e llogariste lëmoshë.
Ahmed ibën Alij er-Rifaij, Allahu e mëshiroftë!, tubonte drunj dhe me to shkonte te shtëpitë e të vejave.
– Prej atyre që kanë nevojë ditëve të sotme për ngushëllimin dhe largimin e mërzisë janë të sprovuarit dhe të goditurit me fatkeqësi të ndryshme.
Përkujdesja për ndjenjat e tyre bëhet duke i nxitur për durim në fatkeqësitë e tyre, lehtësimin e vështirësive dhe pikëllimit të tyre, edhe atë me fjalë të mira dhe me vepra të hijshme.
Kur u mbyt dhe u kryqëzua në Meke, Abdullah ibën ez-Zubejri, Allahu qoftë i kënaqur prej tij!, i thanë Abdullah ibën Omerit, Allahu qoftë i kënaqur prej tyre!, se Esma bint Ebu Bekër, nëna e Abdullah ibën Zubejrit, gjendet në anën e xhamisë dhe me të dëgjuar lajmin, shkoi menjëherë duke shpejtuar që ta ngushëllojë dhe t’ia largojë mërzinë me rastin e vrasjes së birit të saj dhe i tha: “Këto trupa të vdekur nuk janë gjë, po shpirtrat janë tek Allahu, andaj ki frikë Allahun dhe bën durim!”
Ibrahim ibën Muhamed ibën Talha, Allahu e mëshiroftë!, kur dëgjoi për Urveh ibën ez-Zubejrin, Allahu e mëshiroftë!, se ia kishin këputur këmbën, shkoi për ta ngushëlluar dhe i tha: “Pasha Allahun, ti nuk ke nevojë për të ecur dhe dëshirë për të lëvizur, para teje shkoi një organ prej organeve tua dhe një fëmijë prej fëmijëve tu për në xhenet, dhe tërësia e pason pjesën e ndarë prej saj nëse do Allahu, neve Allahu prej teje na e la atë që kishim nevojë për të – dijen dhe njohuritë tua, Allahu është kujdestar i shpërblimeve tua dhe garantuesi i llogarisë tënde.”
Kutejbe ibën Seid, Allahu e mëshiroftë!, tha: “Kur iu djegën librat Ibën Lehias, të nesërmen El-Lejth ibën Sad ia dërgoi atij njëmijë dinarë.”
– Prej atyre që kanë nevojë për t’u ndihmuar janë edhe familjarët e të burgosurve.
Të ndihmuarit e tyre realizohet me vizita, duke u përkujdesur për ta financiarisht, duke i mbrojtur që të mos ia shtinë dorën askujt dhe duke i ruajtur nga mashtrimet. Sa i lehtësohet të burgosurit fatkeqësia kur e di se familja e tij është e mbrojtur dhe e sigurt!
– Prej atyre që kanë nevojë për t’u ndihmuar dhe për t’ua larguar mërzinë ditëve të sotme janë shërbëtorët dhe punëtorët që punojnë në vende të huaja.
Ka prej tyre që i kanë braktisur familjet dhe vendbanimin dhe kanë dalë jashtë vendit për ta fituar kafshatën e gojës dhe për shkaqe risku, dhe këta njerëz kanë nevojë për neve që t’u qëndrojmë afër dhe t’i ngushëllojmë e t’ua largojmë mërzinë.
Ahmed ibën Abdulhamid el-Harithij, Allahu e mëshiroftë!, tha: “Nuk kam parë njeri me moral më të mirë sesa El-Hasan el-Luluij, i veshte shërbëtorët e vet sikurse e veshte veten.”
Gjithsesi, kjo edukatë islame kërkohet madje edhe me armiqtë!
Ibën Kajimi, Allahu e mëshiroftë!, tha: “Shkova te mësuesi im, Ibën Tejmije, Allahu e mëshiroftë!, ta përgëzoj për vdekjen e një prej armiqve më të mëdhenj të tij, që ai e armiqësonte ashpër dhe e mundonte tepër, por ai e mohoi veprimin tim dhe nuk u pajtua me mua dhe tha se të Allahut jemi dhe tek Ai është kthimi. Pastaj u ngrit me shpejtësi dhe shkoi te familja e të vdekurit për ngushëllim dhe u tha: “Unë jam në vend të tij, për çdo gjë që keni nevojë për t’ju ndihmuar unë do t’ju ndihmoj”, kurse ata u gëzuan nga fjalët që i tha dhe u lutën për të.”
Dr. Muhamed el-Munexhid
Nga arabishtja: Irfan JAHIU
Pjesë nga libri: Ngushëllimi i shpirtrave dhe largimi i mërzisë
